THE Olympic Games

Nou daar is ie dan eindelijk weer hoor, een nieuw verhaal.
Het waren weer super gave, te gekke weken die ik nooit maar dan ook nooit van mijn leven meer zal vergeten dus zet je schrap!

Ik was gebleven bij woensdag, de dag nadat de Olympic torch door Delta heen was gegaan. Op woensdag ben ik voor het eerst naar Vancouver toe gegaan. Ik liep eerst naar de bus om naar Richmond te gaan en waar je uit de bus komt in Richmond daarvandaan gaat de skytrain naar Vancouver. Ik had eigenlijk niet echt uitgezocht waar ik moest uitstappen bij de skytrain dus ben ik er gewoon uitgegaan bij Vancouver City Centre. Dat bleek en goede keus te zijn want dan ben je echt meteen in hartje Vancouver, downtown. Overal stonden bordjes waar alle Olympische dingen plaatsvinden, BC Place, GM Place, Livecity Downtown, Robson Street en Granville Street zitten allemaal heel dicht bij elkaar. BC place is waar de openingceremonie, sluitingsceremonie en medal events zijn. GM Place is normaal het ijshockey stadion van de Vancouver Canucks en daar was nu een groot deel van het ijshockey. Er zijn een aantal LiveCity´s door de stad heen waar concerten zijn, een groot videoscherm is en wat andere activiteiten zijn. Robson en Granville Street zijn de main streets van Vancouver waar alle winkels etc. aanzitten. Deze twee straten waren helemaal afgesloten voor verkeer en helemaal vol met mensen elke dag. Maargoed, op mijn eerste dagje in Vancouver ben ik eerst op zoek gegaan naar BC place, het was toen nog aardig rustig in de stad aangezien de spelen nog niet waren begonnen. Daarna ben ik naar de Olympic Super Store gegaan die in Sears (een soort Bijenkorf) zit, in elke vestiging van Sears verkopen ze Official Olympic dingen maar dit was dus de superstore. Het was mega druk binnen, er stond buiten al een rij om erin te kunnen en iedereen liep te graaien als een malle. Ik wilde natuurlijk niet onderdoen voor al deze mensen en werd ook erg hebberig van al die leuke dingen dus ik heb ook iets gekocht. Daarna ben ik naar een soort ondergrondse mall gegaan vlakbij, lange tijd dacht ik dat dit alles was wat er was, ik was nog niet achter Granville Street gekomen… En in de avond ben ik weer naar huis gegaan om lekker te eten. Na het eten heeft Ernst mij afgezet bij Dirk. Dat is degene die mij in contact heeft gebracht met Ernst en Winnie. Bij hun heb ik wat gedronken en hebben we gezellig wat zitten praten. Zij raadden mij aan om ook eens een kijkje te gaan nemen in Yaletown, een wijk van Vancouver. Dus de volgende ochtend ben ik weer met de bus en skytrain naar Vancouver gegaan om vervolgens bij halte Yaletown uit te stappen. Daar heb ik een beetje rondgelopen, het was inderdaad een leuke wijk. Maar helaas regende het dus werd het in een koffietentje warme chocolademelk drinken. Op de terug weg ben ik eerst uitgestapt bij Olympic Village, daar had ik heel wat van verwacht maar na 10 minuten in de regen te hebben gelopen en niks te hebben gezien ben ik maar weer naar downtown gegaan. Daar moest ik nog een Canadese simkaart kopen om weer bereikbaar te zijn en ik kwam erachter dat het Holland Heineken Huis die dag open was gegaan. Aangezien ik toch er zo goed als langskwam toen ik weer naar huis ging ben ik daar even een kijkje gaan nemen. Het was al best wel druk en leuk om allemaal te zien. << Het is in een ijshockeystadion met daaraan twee hele grote tenten gebouwd. Buiten zijn drie rijen; één voor buitenlanders, één voor Nederlanders en één voor mensen met accreditatie. De rij voor buitenlanders was elke keer super lang en in de Nederlandse rij stond niemand. Bij binnenkomst was het bijna een soort Schiphol controle, je moest door een poortje, tas door een scan en je mocht geen eten en drinken mee naar binnen nemen. Daar achter was de eerste tent met een garderobe, een loket van ATP en een loket van de NS. Dan kwam je in de volgende tent met de radiostudio van Edwin Evers, een stand/winkel van suit supply, een stand/winkel van Heineken en nog twee stands waar je gezondheidstestjes kon doen ofzo. Daarna kwam je in het stadion waar een heel groot podium was, twee Heineken bars aan allebei de kanten en aan de andere kant van het podium kon je eten halen; kroketten, kaassoufflés, hutspot, boerenkool, zuurkool en nog wat dingen. >>
Na een half uurtje daar rondgelopen te hebben had ik besloten dat ik daar de volgende dag de openingsceremonie zou gaan kijken en ben ik weer naar huis gegaan. En toen was het vrijdag, de officiële eerste dag van de Spelen. De opening was lokale tijd om half 6 dus daarvoor ben ik thuis gebleven en heb ik daar wat dingetjes gedaan en mij klaargemaakt voor de avond. Om 4 uur ben ik vertrokken naar het Holland Heineken Huis (HHH). Als eerst heb ik daar een overheerlijke kroket gegeten, wat toch wel leuk was, zo ver weg van Nederland. Vervolgens heb ik daar een beetje rondgelopen, af en toe een praatje gemaakt en de opening op het grote scherm gekeken. Er waren die avond onwijs veel Canadezen en maar heel weinig Nederlanders. Toen de Canadezen het stadion in kwamen lopen tijdens de opening hoorde je heel hard gejuich door het HHH gaan en toen de Nederlanders er in liepen was het gejuich toen echt een stuk zachter. Van een aantal Canadezen hoorde ik ook dat het HHH echt de “place to be” was voor alle Canadezen, iedereen wilde er heen en had er hoge verwachtingen van. Vlak voor de opening kreeg ik nog een sms’je dat ik een kaartje zou krijgen voor de 5 km de dag erna. Ik kreeg een enorme smile op mijn gezicht en die is er de hele avond niet meer afgegaan. De zus van een oude schoolvriendin van mijn moeder werkt bij Aegon en die was in Vancouver. Zij (Mary) zou mij af en toe een kaartje kunnen geven maar wist dat altijd pas heel kort van te voren. Na de sluiting ben ik met de bus weer naar huis gegaan en kon ik heel vrolijk gaan slapen. De volgende ochtend ben ik vroeg opgestaan om naar Mary toe te gaan in het Hilton hotel in Richmond, vlakbij de Olympic Oval. In het Hilton heb ik even op Mary gewacht die nog wat kaartjes hier en daar moest bezorgen. Toen zijn we met de hele groep van Aegon naar het stadion gelopen, waar we bijna twee uur van te voren waren. In het stadion zat ik twee stoelen naast Leontien en Marco Borsato, hij ging die avond optreden in het HHH. De race van Sven was heel spannend en vooral de ritten daarna waren niet te houden. Het was echt super leuk om in het stadion te zijn, waar super veel Nederlanders waren. Toen het duidelijk was dat hij goud had rende hij de tribune in, wat iedereen wel weet natuurlijk. Wat wel jammer was, was dat na de races er alleen een flower ceremony was in het stadion en dat de medailles later pas werden uitgereikt. Maargoed dit was natuurlijk een droom start van de Spelen, het kon niet beter. Na de wedstrijd zijn we met zijn allen nog wat gaan drinken in het hotel en daarna ben ik samen met Mary nog even naar het HHH gelopen. Ik ben nog even de mall in gegaan om ook te eten en toen in de avond natuurlijk naar het HHH voor de huldiging en Borsato. Die avond was uiteindelijk misschien wel de leukste en beste avond, alles was super. Bij de huldiging kwam altijd eerst de mascotte het podium op, Tjerk, om iedereen een beetje op te zwepen. Daarna kwam Humberto Tan het podium op om een inleidend praatje te houden, de boel te presenteren en om de sporter aan te kondigen en mee te praten. En toen kwam Sven.. Iedereen ging helemaal los, buitenlanders lieten ze alleen nog naar binnen als er iemand weg ging dus er waren super veel Nederlanders. Hij was helemaal blij en iedereen feestte lekker mee. Ik heb af en toe met Mary gefeest en wat rond gelopen en mensen leren kennen. Een kok uit het HHH bijvoorbeeld, aardige jongen. En toen was ook opeens een zoon van de familie bij wie ik logeerde er, Matthijs. Dat was ook gezellig en ik kon met hem mee naar huis rijden was natuurlijk heel fijn was. De volgende dag was het alweer zondag en ben ik naar het HHH gegaan om de 3 km voor vrouwen te kijken. De bus die ik wilde nemen had ik gemist dus ik heb niet alles kunnen zien. In het HHH was overal gratis Wi-Fi dus ik heb nog even geskyped met mijn ouders daar. Ondertussen liep Romme daar ook nog even langs, altijd grappig. Daarna ben ik naar de mall gegaan, beetje rond gelopen en geshopt en in de avond weer naar het HHH voor een feestje met Jan Smit die optrad. Daar was het weer leuk en gezellig met alle Canadezen en Nederlanders. Na een tijdje ben ik in de avond met de bus weer naar huis gegaan. Toen kwam maandag, in de ochtend belde een meisje van de volkskrant waar ik eerder al mee had gepraat. Zei zochten meisjes die fan waren van Sven Kramer, maar niet blinde, gekke, gillende fans, naar meiden met een verhaal erachter. Dus ik had met hun afgesproken in het HHH voor een interview dat in het Volkskrant magazine zou komen. Helemaal leuk natuurlijk, ook super aardige meiden. Daarna heb ik daar nog de 500 m mannen gekeken waar al het drama was met het dweilen. Tussen de 2 races door ben ik nog wat gaan eten in de mall. In de avond was de vaste huisband van het HHH er weer, de Coronas. Zij hebben een bandlid op een verhoging in het publiek staan waar iedereen verzoekjes bij kan aanvragen. Ze spelen dus de hele avond verzoekjes en maken er een leuke show van. Na de Coronas waren Nick en Simon aan de beurt met een leuk optreden. Ik heb nog wat gepraat met een aardig bar meisje en wat andere mensen, waarna het weer tijd was om naar huis te gaan. De volgende dag, dinsdag had ik een kaartje voor de 500 m vrouwen. Dat was weer een hele beleving met Annette die viel en de andere Nederlandse vrouwen die niet zo goed waren. Het was wel weer hartstikke leuk om erbij te zijn natuurlijk. Na de wedstrijd ben ik de mall weer in gegaan en heb ik geprobeerd foto’s up te loaden naar mijn foto site. Toen ik in de avond in het HHH huis was, waren Matthijs, zijn zusje Mimi en hun vrienden er ook. Jan Smit was weer diegene die optrad. Dat was heel gezellig om met hun daar te zijn, zij gingen om 11 uur weer naar huis dus toen kon ik met hun meerijden. Woensdag was de 500 m mannen die ik heb gekeken in het HHH, dat was wel heel zielig voor Tuitert en echt gewoon kut, 4e,5e en 6e. In de avond zou het nichtje van Mary komen voor een week, Jessica. Zij is dus de dochter van de oude school vriendin van mijn moeder. Ook al had ze net een lange reis achter de rug, zij wilde Nick en Simon zien dus kwam meteen door naar het HHH. Het was hartstikke gezellig met Mary en Jessica, weer een leuke avond. Van mijn ouders mocht ik ondertussen niet meer met de bus s’avonds naar huis omdat ik daarna nog moest lopen. Dus ben ik met Jessica en Mary meegelopen naar het Hilton en heb ik vanaf daar een taxi naar huis genomen. Donderdag was het resultaat op de 1000 m vrouwen een stuk beter, vooral heel leuk voor Annette na haar val op de 500. Ik heb het allemaal weer gekeken in het HHH. Yvon had vanuit Nederland een aantal dingen meegegeven aan Jessica voor mij dus die ben ik daarna in het Hilton op gaan halen. Samen met Jessica ben ik toen naar de mall geweest om een beetje rond te lopen en te gaan shoppen. Avond eten hebben we gedaan in het HHH, echte Nederlandse kroketten zijn altijd goed. In het HHH hadden ze de ijshockey wedstrijd van de Canadezen die middag uitgezonden dus er waren heel veel dronken Canadezen. Bier en Canadezen is zeker niet de beste combi dus dat was iets minder. Die avond was er geen speciale artiest in het HHH dus was er de Evers slaat door band en natuurlijk de Coronas. Het was weer een leuke avond maar jammer dat er geen artiest was, dat maakte de huldiging iets minder leuk. Aan het einde van de avond ben ik met Jessica naar het hotel gelopen om al mijn spullen op te halen en een taxi naar huis te nemen. Vrijdag was het een vrije dag voor Nederlandse sporters dus was ik van plan om naar Vancouver te gaan om daar een city tour te doen. Dat is uiteindelijk niet meer gelukt omdat het al te laat was. Ik had namelijk eerst lekker uitgeslapen, toen met de bus en de skytrain naar Vancouver, pin automaat gezocht (de eerste deed het niet) en toen de bus stop gezocht waarvan de bus chauffeur zei dat ik het beter een andere dag kon doen aangezien hij al aan zijn laatste rondje bezig was. Maar ik was natuurlijk niet voor niks naar Vancouver gegaan want je kan er ook heel leuk shoppen! Dus na dat een beetje gedaan te hebben ben ik weer terug gegaan naar Richmond en heb ik daar in de mall weer avond gegeten om daarna weer door te gaan naar HHH. Jessica was heel moe en lag lekker te slapen dus die was er niet maar als nog was het weer heel gezellig en leuk die avond. Natuurlijk ben ik aan het einde van de avond weer braaf terug naar huis gegaan met de taxi. De volgende dag was het de dag van de 1500 m mannen waar ik een kaartje voor had gekregen. De wedstrijd was pas om 4 uur dus ik kon lekker rustig aan doen en was om half 3 in het Hilton om met Jessica naar het stadion te lopen. Daar was het natuurlijk weer helemaal top aangezien Tuitert goud won. We dachten allemaal dat zijn laatste rondje te langzaam was en dat Davis er zeker weten overheen zou gaan dus het was vet spannend. Iedereen maar dan ook iedereen die hem kende of juist niet gunde hem het heel erg na al zijn pech. Na het schaatsen zijn we met zijn allen naar het Hilton gelopen waar we heerlijk hebben gegeten en daarna door naar het HHH voor de huldiging. Daar was het een grote verrassing voor iedereen dat Willem-Alexander opeens op het podium stond om iets uit te reiken aan Tuitert. Dat was natuurlijk wel gaaf en als klap op de vuurpijl kwam Guus Meeuwis ook nog even een paar nummertjes zingen. Er zou namelijk eigenlijk geen artiest zijn en Guus zou pas een paar dagen later gaan optreden, maar bij een gouden plak hoorde natuurlijk een iets groter feestje. De hele avond was super gezellig met iedereen en het was weer een grote dolle boel. Er was ook een groepje van allemaal vriendjes/vriendinnetjes van schaatsers, Smeekens en zusje van Naomi van As, zusje van Kramer en Naomi van As die het goed naar hun zin hadden volgens mij. De volgende ochtend kwam er familie langs van de familie waar ik logeerde. Zij waren heel aardig en ik ben die dag thuis gebleven en heb ook de gouden 1500m van Wust bij hun gezien. Dat was natuurlijk ook weer helemaal super en ik wist toen al dat het die avond weer party zou worden in het HHH. Die familie heeft mij nog allemaal dingen verteld die ik kon doen in Vancouver en ik heb leuk met hun gepraat en gegeten. Na de 1500 m was de ijshockey wedstrijd van Canada tegen de USA. Het grootste deel daarvan heb ik samen met hun jongste zoon gezien die er aardig wat van af wist. Het laatste deel hebben we nog met zijn allen gekeken onder het eten maar de wedstrijd eindigde jammer genoeg niet goed voor Canada.
Na het eten heb ik de bus weer gepakt naar het HHH waar Guus kwam optreden en het weer gezellig was met Jessica en iedereen. Weer een leuke huldiging voor Wust natuurlijk met alles erop en eraan. En toen was het alweer de volgende week en was het maandag, weer een vrije dag voor Nederlandse sporters. Weer wilde ik de city tour gaan doen maar dit keer was ik door mijn wekker heen geslapen waardoor ik daar alweer te laat voor zou zijn. Ik ben wel naar Vancouver gegaan om daar gewoon een beetje rond te lopen, nieuwe batterij in mijn horloge te laten zetten en foto’s te maken. Dat soort dingen moeten natuurlijk ook gebeuren. In de avond ben ik weer terug gegaan naar Richmond en heb ik samen met Jessica in de mall gegeten. Daarna zijn wij samen naar het HHH gegaan waar een optreden was van onze grote vriend Gerard Joling. Er waren ook nog een jongen en een meisje die voor een half jaar in San Francisco studeerden bij de Aegon groep, zij waren ook heel aardig. Het HHH sloot die avond vroeg omdat er een crew feestje zou zijn, beetje raar maarja kan gebeuren. Mijn beltegoed was ondertussen op dus ik moest nog even op zoek naar een winkel waar ik dat kon kopen voordat ik weer met de taxi naar huis ging. Dinsdag was het de dag van de 10 km van Kramer. Het was al vroeg, om 11 uur in de ochtend en ik had geen zin om toen al naar het HHH te gaan om het daar te kijken, dan zou ik de rest van de dag in Richmond zitten. Dus ik heb het op mijn laptop gekeken op CTV, erg fijn dat ik het kon zien maar verschrikkelijk irritant dat het zonder commentaar was. Bij de foute wissel zag ik dus meteen dat hij sowieso gediskwalificeerd zou worden omdat hij het pionnetje miste maar ik hoorde verder niet wat er aan de hand was. Vlak na de race was ook alleen de winnende Koreaan in beeld en heel snel daarna stopte de uitzending gewoon, erg frustrerend. Jessica was bij de wedstrijd dus ik heb haar meteen gesmst, wat een ramp zeg. Na het grote drama had ik met Jessica afgesproken om in de mall in Richmond te gaan shoppen, het was alweer de één na laatste dag van Jessica. Zij vertelde dat het echt een hele nare sfeer was in het stadion dus we hadden allebei geen zin om naar de huldiging van Bob te gaan, we dachten dat er toch geen Nederlanders zouden zijn. Daarna zou Guus weer komen en daar wilden we toch nog wel heen dus gingen we om iets van 10 uur naar het HHH. << Huldigingen van medaille winnaars begonnen altijd om 9 uur >>
Toen we binnenkwamen was het super druk en stond Armin van Buuren daar opeens te draaien. Roel van Velzen kwam ook nog even een nummertje meezingen en er was helemaal geen nare sfeer in het HHH. Aan het einde stond in nog even met een bewaker te praten die, die avond vrij had waardoor ik er achter kwam dat je alleen een bandje zou moeten krijgen bij binnenkomst als je 19 bent. Ze hebben mij nooit om ID gevraagd en ik had dus elke dag gewoon een bandje gekregen. Aan het einde van de avond is Jessica weer naar het Hilton gelopen en heb ik weer netjes een taxi naar huis genomen. En toen was het alweer woensdag, de dag van de 5 km voor de dames, waar ik een kaartje voor had gekregen. Ik was een beetje laat van huis weggegaan en was de hele ochtend al aan het haasten. Toen ik bij de Olympic Oval aankwam stond er echte een enorme rij, wat ik absoluut niet verwacht had. Ik ging natuurlijk braaf in de rij staan waardoor ik wel de eerste paar ritten miste, waar ook een Nederlander al bij zat. Dat was op zich wel jammer maar uiteindelijk deden de Nederlandse vrouwen het toch vet slecht dus ik had niet zoveel gemist. Na het schaatsen ben ik meegegaan naar het Hilton, het was toen iets van 4 uur en Jessica zou om 6 uur vertrekken naar het vliegveld. We hebben nog even lekker gegeten en daarna zijn we naar haar kamer gegaan. Ik heb even rustig tv zitten kijken en Jessica moest kon nog haar koffer inpakken en zich klaar maken om te vliegen. Toen om 6 uur brachten Mary en een collega van Mary Jessica naar het vliegveld en ben ik voor de verandering weer eens naar de mall gegaan. In de mall is één tentje, Blenz Coffee, waar gratis Wi-Fi is dus daar heb ik nog even op mijn iPod op het internet zitten surfen. Daarna ben ik natuurlijk weer naar het HHH gegaan waar Van Velzen optrad. Hij deed het echt super leuk en was de hele tijd met het publiek bezig, heel interactief. Ik ben lekker vroeg weer naar huis gegaan want ik was echt super moe, ik lag om kwart voor 1 in bed, vroeg dus. Toen was het donderdag weer een vrije dag voor Nederlandse sporters dus moest mijn city tour er eindelijk eens van komen. Ik ben vroeg opgestaan om eerst met mijn ouders weer eens te skypen, daarna heb ik lekker gedoucht en ontbeten. Ik heb toen nog met Winnie gepraat over mijn vertrek naar Nelson op maandag, dat ik één van mijn koffers bij hun kon laten staan en dat ik daar nog een nachtje kan slapen voordat ik weer naar huis vlieg. Dat vond zij allemaal helemaal goed dus daar was ik erg blij mee. Daarna ben ik snel met de bus en de skytrain naar Vancouver gegaan om de lang verwachte city tour te gaan doen. Ik ben blij dat ik die nog gedaan heb want het was echt leuk om alles zo van de stad te zien. We zijn helemaal door Stanley Park, Chinatown, Yaletown en allemaal andere delen van de stad gereden. Daarna ben ik naar het German House gegaan, de bus chauffeur zei dat er in de media een soort wedstrijd was tussen het HHH en het German House dus ik had hoge verwachtingen. Nou het was dus echt 3 keer niks! Het was heel klein, een biertje kostte 9 dollar (in het HHH 4,50), het personeel sprak heel gebrekkig Engels (in het HHH beginnen ze tegen iedereen in vloeiend Engels te praten) en het was gewoon niet eens te vergelijken met het HHH. Maargoed, ik was blij dat ik dat gezien had, het was toch wel iets om geweest te zijn tijdens de Spelen. Daarna ben ik doorgelopen naar de Olympische vlam, dat was ook een druk bezochte spot. Daar moesten natuurlijk de nodige foto’s gemaakt worden. Toen ik dat gehad had, ben ik doorgegaan naar downtown en ben ik bij het Canada House gaan kijken. Ik had gehoord dat je daar 100 dollar moest betalen om binnen te komen dus dat heb ik niet gedaan, maar er was van alles omheen te doen. Daarna ben ik natuurlijk weer naar het HHH gegaan in Richmond waar Gerard Joling die avond weer optrad. Aan het einde weer hetzelfde liedje, met de taxi naar huis. Vrijdag waren er de voorrondes van de teampersuit waar ik een kaartje voor had gekregen. Van waar ik uit de bus stap vanuit Delta liep ik normaal altijd naar de Olympic Oval maar ik zag opeens dat er ook een shuttle bus was daarheen dus ik dacht tijd te besparen door die te nemen. Niet dus, hij reed onwijs erg om omdat alles was afgezet en toen zag ik al een hele lange rij staan om in het stadion te komen, nou hij reed vervolgens naar het begin daarvan. Dus toen we er eindelijk uit konden moesten we weer langs die hele rij lopen naar het einde om vervolgens dik een half uur in de rij te staan. Hierdoor was ik net op tijd binnen voor de Nederlandse mannen, gelukkig. Zij reden netjes en plaatsten zich dus makkelijk voor de halve finales. Ik zat naast de zanger van de Evers slaat door band, maar daar kwam ik pas achter nadat ik flink commentaar had zitten geven op hun optreden van die avond ervoor. Ik vind Joling helemaal niks en houd normaal ook niet zo van Nederlandse muziek (Na deze 2 weken HHH is dat wel een beetje veranderd, kan bijna alles meezingen). Maargoed, de Nederlandse vrouwen hadden gewoon heel erg pech gehad met de loting natuurlijk, Duitsland. Ze reden op zich nog wel goed maar Duitsland was gewoon beter. En toen kwam de halve finale van de Nederlandse mannen, wat een domper was dat zeg! Het leek wel of ze niet doortrokken, niet even hun best gingen doen, erg jammer dat ze dus niet in de finale kwamen. Op de tribune hadden we ondertussen gehoord dat Nicolien goud had gehaald, heel onwerkelijk om dat zo te horen. Wil het bijna eerst zien voordat je het gelooft, maar we waren natuurlijk wel allemaal hartstikke blij. In het stadion waren al veel minder Nederlanders trouwens, ze waren allemaal al naar huis. Net zoals het Nederlandse dweilorkest “Kleintje Pils” dat echt gezellig was de afgelopen weken, zij waren al vertrokken. Daarvoor in de plaats waren er de Freddy Fudpuckers, zij waren natuurlijk niets vergeleken bij Kleintje Pils. Na het schaatsen ben ik weer naar de mall gegaan om nog even rond te kijken en te lunchen. Die avond was de ijshockey wedstrijd van de Canadezen, de halve finale. Dat wilde ik wel zien tussen allemaal Canadezen dus ik ben naar Vancouver gegaan met de skytrain, uitgestapt bij Yaletown. Daar hebben ze heel veel restaurantjes en cafeetjes maar die waren allemaal al bom vol. Uiteindelijk had ik ergens een bar gevonden waar ik een sta plek kon hebben, dat heb ik maar gedaan. Het was wel heel leuk om te zien hoe enthousiast al die Canadezen worden, net zoals bij ons met voetbal. Ik moest alleen wel halverwege de wedstrijd weg want ik wilde de huldiging van Nicolien zien in het HHH. In de mall in Richmond heb ik uiteindelijk nog de laatste tien minuten gekeken, hartstikke spannend. Er stond een tv met een bank ernaast waar wel 20 mensen stonden en zaten te kijken, iedereen schreeuwen en gillen. Gelukkig wonnen ze toch nog en was iedereen natuurlijke helemaal blij. Ik ben toen snel doorgegaan naar het HHH voor de huldiging. Dat was ook weer heel leuk, ook aangezien het de 100e gouden medaille ooit was. Erica Terpstra kwam een paar keer het podium op om het extra te vieren. Het was daarna natuurlijk weer een groot feest met alle Hollanders en ook wel Canadezen. En toen was het alweer zaterdag, de dag van de finales van de ploegenachtervolging. Deze keer was ik wel op tijd omdat ik een taxi had genomen vanaf Delta naar de Olympic Oval, ik was even vergeten dat de bussen in het weekend maar één keer per uur rijden dus ik zou anders veel te laat zijn geweest. In het stadion nog even snel alle foto’s van mijn camera op mijn laptop gezet en toen kon het feest beginnen. Mary vroeg of ik zin had om na/tijdens het schaatsen mee te gaan naar de Figure Skating Exhibition Gala, waar ik natuurlijk ja op zei. We hebben de finale van de mannen gezien, wat een sukkels, wel mooi dat ze een Olympisch record reden maar een dagje te laat! Een beetje verbaasd waren we allemaal dat ze voor elke plek gingen rijden, ook de 7e en 8e, wat een onzin. Maargoed nadat we Friesinger hebben zien vallen en mooi hebben zien finishen zijn wij met de taxi naar Vancouver gegaan. Wij, is Mary, haar collega, de vrouw van Mart Smeets, ik en nog iemand. Het was in het stadion in Vancouver waar ook het short track wordt gedaan. Mijn eerste indruk was dat het een hele kleine ijsbaan was maar uiteindelijk als je het met mensen erop zag viel dat nog wel mee. De nummers 1 tot en met 5 van de mannen, vrouwen, pairs en ijsdansen traden allemaal een paar minuten op en daar omheen waren nog wat andere acts. Het was heel gaaf om hier ook weer bij te zijn en mee te maken. Toen het afgelopen was ben ik met Yvonne van Gennep en haar man terug naar het Hilton gereden, na eindelijk de goede weg te hebben gevonden. Vanuit daar ben ik weer naar het HHH gegaan voor de huldiging van de mannen. Dat was ook weer een heel spektakel omdat het ook meteen de laatste avond van het HHH was. Zondag zouden ze om 8 uur al sluiten namelijk. Ook was het, het laatste jaar en dus de laatste avond van Erica Terpstra als voorzitster van het NOC NSF. De schaatsers stonden bijna chagrijnig op het podium omdat iedereen natuurlijk wilde en vond dat ze met goud daar hadden moeten staan. Maargoed ze hadden zelf niet snel genoeg gereden vrijdag dus was dit het hoogst haalbare. Opeens kwam Mary nog naar mij toe met een kaartje voor de closing ceremony, zo ongelofelijk blij en verrast was ik daarmee. Het werd nog een hele leuke avond, laatste avonden zijn altijd speciaal, de schaatsers bleven in het HHH een biertje drinken. Zelfs Davis werd nog gespot in de Lodge, Tuitert heeft zich nog uitgeleefd op het podium met een gitaar act en uiteindelijk stonden de schaatsers biertjes te tappen. Een super einde dus van geweldige Olympische Spelen. Als je dit leest Mary, you made my Games, echt onwijs bedankt, ik kan het niet in woorden uitdrukken wat het voor mij heeft betekent, alles was gewoon super! De volgende dag werd het dus ook nog een perfect einde omdat ik naar de closing mocht in BC Place. Het was nog een heel gedoe om daar te komen aangezien Canada toen net Olympisch kampioen hockey was geworden. Echt de hele stad stond op zijn kop, iedereen werd gek. Voor hen was dit zoals het voor ons zou zijn als we het WK voetbal winnen, reken maar dat Nederland dan ook gek wordt. Maargoed, aangekomen in BC Place bleken onze stoel gewoon helemaal vooraan te staan, beneden echt super dichtbij. Er lag er een doos op elke stoel met een witte poncho erin en nog wat dingen. Iedereen moest de poncho aan zodat er geprojecteerd kon worden op het publiek en op commando moest iedereen of iets in de lucht houden of met iets zwaaien. Dat zag er super gaaf uit als het hele stadion dat tegelijk deed. De vlaggendrager Sven stond ook heel dichtbij ons dus we konden hem goed zien. Er waren allemaal acts, spektakel, toespraken, de vlag werd overgedragen, optredens en het vuur werd gedoofd. Echt geweldig was het om het van zo dicht bij te zien en mee te maken. Na de sluiting en iedereen gedag te hebben gezegd ben ik dwars door de stad gelopen terug naar de skytrain. Ik wilde het meemaken en de sfeer even proeven en dat is zeker goed gelukt. Je hoorde alleen maar toeters, bellen, mensen schreeuwen, gillen, het volkslied zingen en de vaste yell van de Spelen: “Go Canada, go!” Het was echt een waanzinnig feest overal en iedereen was door het dolle heen. Zelf was ik onwijs moe en echt helemaal gesloopt dus ik ben na een half uur door de stad te lopen weer naar huis gegaan. Ook in de skytrain werd het gevierd, bij elke halte stapten er mensen juichend en zingend in waarna de rest van de metro ook meedeed. Ondertussen had ik trouwens al bedacht dat ik nooit de volgende dag al naar Nelson zou kunnen gaan, ik had gezien dat die bus om half 7 in de ochtend vertrok. Door alle extra kaartjes had ik nog helemaal geen tijd gehad om mijn koffer in te pakken en een kaartje te kopen namelijk. Dus ben ik zondag avond “op tijd” gaan slapen. Maandag heb ik lekker uitgeslapen en met mijn ouders geskyped. Daarna heb ik research gedaan voor het Greyhound bus ticket, ik bleek daarvoor sowieso weer naar Vancouver te moeten om een kaartje te kopen. Het was het makkelijkste om te vertrekken vanuit Langley, een stadje een half uur van Delta vandaan maar daar verkochten ze pas kaartjes vanaf 10 uur en mijn bus vertrok om half 8. Dus ben ik nog maar even Vancouver ingegaan waar alles weer helemaal rustig was, als of de vorige avond nooit had plaatsgevonden. Met mijn ticket weer snel naar huis gegaan om eindelijk mijn koffer in te gaan pakken, nog even een was te draaien en lekker te gaan slapen. Dinsdag ochtend ging de wekker om 5 uur en was de taxi er om 6 uur. Die bracht mij naar het bus station in Langley waar ik eerst nog een uur op mijn bus moest wachten. Toen die er eindelijk was stond mij een busrit van 12 uur en 40 minuten naar Nelson te wachten. Ik had verwacht dat ik me heel erg zou gaan vervelen en dat het slopend zou zijn maar dat viel heel erg mee. Het was wel jammer dat we soms stops hadden van ruim een uur bij één of ander station waar alleen een oud en vies restaurant was waar je wel moest eten. Maargoed de rit naar Nelson was wel erg mooi, door allemaal bergen heen, er waren bijna geen rechte en lange snelwegen. Toen ik in Nelson aankwam stond daar mijn tante Monique mij op te wachten. Het was zo leuk om haar weer te zien, bij hun te zijn en te zien hoe zij hier leven. Thuis aangekomen waren mijn nichtje Michelle en neefje Boris nog wakker om mij gedag te zeggen. Na een paar hele grote knuffels zijn zij lekker gaan slapen en heb ik met mijn oom Willen en tante nog lekker thee gedronken en bij gekletst. Willem had al meteen iets voor mij te doen geregeld voor de dag erna, poep scheppen. Poep/mest is hier heel duur en een vriend van een vriend van hem had heel veel en dat zouden wij gaan ophalen. Na dit spannende vooruitzicht voor de volgende dag heb ik nog even snel mijn koffer uitgepakt en ben ik heerlijk gaan slapen. De volgende ochtend heb ik een beetje uitgeslapen, lekker gedoucht en ontbeten en toen ging ik samen met Willem op pad. We hadden een trailer achter de auto om alle paardenpoep in te vervoeren. Na even zoeken kwamen we aan bij het juiste huis met de man met alle poep. Hij heeft het in de trailer geladen met een kleine graafmachine en toen konden we weer terug rijden. Weer thuis hebben we Michelle en Boris uit school gehaald, hun school is aan het einde van de straat, nog geen 3 minuten lopen. Met zijn allen zijn we daarna een deel van de mest in de tuin gaan scheppen, wat nog best een werk was. Toen er genoeg in de tuin lag zijn we boodschappen gaan doen en heb ik een kleine tour door het dorp gekregen. Het dorp is maar heel klein, met één winkelstraat maar heel schattig met allemaal leuke huisjes. Eenmaal thuis ben ik met Michelle en Boris begonnen aan Monopoly en hebben we daarna heerlijk gegeten. Ik had nog wat kleine dingetjes meegenomen uit Mexico, Vegas en Vancouver voor iedereen dus die heb ik na het eten gegeven. In de avond heb ik eindelijk allemaal mails kunnen sturen naar iedereen, sorry voor de late reacties jongens! Ook ben ik eindelijk begonnen aan dit verhaal, het was alleen te lang om in één keer te schrijven. Vanochtend ben ik samen met Monique gaan langlaufen. Eerst zijn we ski’s en schoenen gaan ophalen bij een vriendin van haar die de zelfde maat heeft en toen zijn we doorgereden naar de bergen. In Nederland rijd je een kwartiertje naar de sportschool voor een workout en hier rijd je een kwartiertje naar de berg waar je in de sneeuw kan langlaufen. Alles ziet er echt prachtig uit, met heel veel bomen. Ik had nog nooit gelanglauft maar het ging nog best aardig, we hebben eerst een rondje van een uur gedaan en toen nog een stukje verderop een kwartiertje. Het was zo heerlijk om buiten in de natuur, in de sneeuw weer lekker bezig te zijn en te sporten. Langlaufen vond ik trouwens nog best zwaar, het is echt een Total body workout. Toen we weer verzadigd waren zijn we naar huis gereden om te douchen en te lunchen. Het is hier net als in Vancouver helemaal niet koud trouwens, er ligt niet eens meer sneeuw en de zon schijnt heel veel. Normaal is het in deze tijd van het jaar veel kouder met een dik pak sneeuw maar nu dus helemaal niet. Maargoed na nog even lekker buiten op de veranda thee te hebben gedronken zijn we de kinderen uit school gaan halen. Daarna zijn we met de auto en de fietsen van de kinderen naar een park gereden beneden in het stadje eerst bij een uitkijkpunt en daarna naar eentje aan de rivier/het meer. Daar hebben we lekker gewandeld en zij gefietst en nog wat spelletjes gedaan. Eenmaal terug thuis ben ik weer verder gegaan met dit verhaal en hebben we lekker gegeten. Een vriend van Monique en Willem kookt en bakt altijd allemaal dingen en die had nu twee pizza’s meegegeven, heerlijk. Na het eten ben ik weer verder gegaan met schrijven en heb ik met Monique en Willem nog een spelletje rumikub gedaan. En nu lig ik lekker in mijn bedje dit hele lange verhaal af te schrijven. Ik zit hier met de blaren op mijn handen ( we waren skihandschoenen vergeten) en met onwijse spierpijn in mijn benen in mijn bed en het voelt heerlijk!

Het waren weer weken om nog jaren met een super gevoel op terug te kijken. Ik zal dit allemaal nooit meer vergeten en ben vooral Mary en de familie waar ik mocht logeren echt heel erg dankbaar.
Er zal nog een laatste verhaal komen aangezien ik de 12e alweer naar huis vlieg. Aan de ene kant wil ik helemaal niet naar huis omdat het dan betekent dat alles is afgelopen maar aan de andere kant vind ik het ook we leuk om iedereen weer te zien en zit mijn hoofd nu ook wel vol.
De afgelopen weken heb ik ook weer heel veel foto’s gemaakt maar door een technisch probleempje staan die nog niet allemaal op mijn site. Aangezien iedereen weet dat ik zo totaal niet technisch ben kan het nog even duren voordat ze erop staan maar ik doe echt mijn best. De site is nog altijd: http://picasaweb.google.nl/yaravg

Tot snel weer allemaal!